Welkom

Waarom een Paddock paradise?

Heel simpel, mijn paard vond het op stal staan helemaal niets. Hoe ik dat merkte? We beginnen bij het begin:

 

In 2007 kreeg ik 3 verzorgpaarden. Een shet, een fries en een welsh/ arabier. Hoewel het een behoorlijk end fietsen was ging ik door weer en wind 2x in de week naar ze toe. De verzorgpaarden stonden in een uitloopstal. Daarnaast reed ik nog paard bij een manege. 

Al snel bouwde ik een band op met de welsh/ arabier die toen 2 jaar was. Hij kon nog niets. In het eerste jaar heb ik hem enorm veel kunnen leren. Toen hij 3 werd kwam het inrijden. Niet te vaak erop maar zo eens in de week heel rustig aan opbouwen. Het idee was om hem nadat hij ingereden was een jaar rust te geven. Natuurlijk liep alles anders.

In 2008 kwam hij te koop te staan maar gelukkig vond de toenmalige eigenaar het allemaal maar lastig om hem te verkopen en wilde wel dat hij goed terecht kwam. In de zomer van 2008 had ik genoeg gespaard om hem te kopen en zo geschiedde.

Nadat hij een jaar van mij was begonnen we met verhuizen. Eerst naar een stal waar hij alleen in de nachten op stal stond maar al snel naar een stal waar hij maar 3 uur per dag buiten stond. Steeds vaker merkte ik dat hij geen zin meer had in rijden, chagrijnig was, andere paarden niet meer duldde en me er toch wel erg vaak probeerde af te gooien. Het paardje waar ik zo goed mee op kon schieten werkte niet meer mee. Zelf had ik vaak een rodeoshow en ieder ander die erop ging belande vrijwel altijd op de grond. 

 

Dit was niet meer het paard wat ik kende. Te veel energie kon hij niet kwijt en dus moest hij meer naar buiten. Gelukkig kon ik die link leggen. De volgende stap was een uitloopstal. Al snel kon ik weer alles met hem en leek hij weer wat vrolijker te worden. In 2012 kwam er een nieuw paard bij. Een merrie waarmee hij vanaf de eerste minuut meteen een duidelijke klik had. Maar met de merrie kwamen weer nieuwe uitdagingen...

 

Zij was mishandeld geweest en vond alles eng, het compleet tegenover gestelde van de ruin. Voor haar moest ik verder kijken naar mogelijkheden zonder dwang. De vriendelijke manier en vooral de manier die enorm veel geduld koste. Maar ondertussen zijn we helemaal om naar juist die vriendelijke manier en merk ik dat de ruin en ik een betere connectie hebben dan ooit te voren. We luisteren naar elkaar en dat is iets wat we niet op de doorsnee manege leren. Jammer want juist daardoor kan je zoveel meer bereiken. Niet alleen met paarden maar met alle dieren.

Ondertussen staan we alweer sinds 2015 op het paddock paradise. Beide dieren zijn enorm opgeknapt sinds ze echt alle mogelijkheid hebben om te bewegen en samen met vriendjes leven. Hoewel ze nu in een kudde staan zijn ze nog altijd de dikste maatjes en steunen elkaar als ze het nodig hebben. Ondertussen is er ook een derde pony bij gekomen. De ruin en merrie hebben haar samen opgevoed want een paard zonder uitdaging dat is niet wat ik zoek. Hoewel ik van de derde geen idee heb van haar verleden verwacht ik dat ze veel alleen heeft gestaan. De paarden taal begreep ze amper. Ondertussen gaat dat nu ook heel goed!

Houd onze facebook pagina en deze site in de gaten voor gezinsuitbreiding in 2019!